Αποσκιερή Μάνη: Πύργοι, θρύλοι και άγρια θαλασσινή ομορφιά

Ανακάλυψε την αυθεντική ομορφιά της Μάνης- πέτρινα χωριά, άγρια φύση και ιστορία στην πιο μυστική πλευρά της Πελοποννήσου.

Συντάκτρια: Χριστίνα Τσαμουρά- Food & Travel Editor

Απ’ το Λιμένι έως το Ταίναρο, επτά στάσεις στα δυτικά της Λακωνικής Μάνης, εκεί που το φως, η πέτρα, η αλμύρα και η ιστορία σμιλεύουν την αδάμαστη μανιάτικη ψυχή κι ένα τοπίο άχρονο, απόκοσμο και καθηλωτικό.

Η πλευρά στα δυτικά του Ταϋγέτου που αγναντεύει τα τελειώματα του Μεσσηνιακού Κόλπου και την απεραντοσύνη της Μεσογείου, είναι τόπος τραχύς, περήφανος, αυθεντικός και βαθιά σαγηνευτικός. Ξεχωρίζει όχι μόνο σε ολόκληρη την Πελοπόννησο, αλλά και σε όλη στην Ελλάδα, για την ιδιαίτερη ιστορία του, το παραδοσιακό του χρώμα του και το απαράμιλλου κάλλους φυσικό τοπίο.

Γη του γυμνού βράχου, του ανελέητου ήλιου, της πεισματάρας ελιάς, της ξερακιανής φραγκοσυκιάς και της άγριας ρίγανης, σε παρασύρει σε ένα ταξίδι των αισθήσεων. Σε σεργιανάει στα καλντερίμια της ανάμεσα στα αμέτρητα πυργόσπιτά της —κάποια από αυτά έχουν εξελιχτεί σε εξαιρετικά boutique ξενοδοχεία ή ξενώνες— σε δροσίζει σε θάλασσες γεμάτες θρύλους πειρατικούς και σε χορταίνει με πιάτα λιτά, βαθιά ριζωμένα στο χρόνο, αλλά και με φρέσκες γαστρονομικές προτάσεις από Σεφ της νέας γενιάς.

Σεπτέμβρη και Οκτώβρη, όταν οι ζέστες μαλακώνουν, είναι ιδανική εποχή να ευχαριστηθείς κάθε γωνιά τούτου του κομματιού της Λακωνίας, που απλώνεται στη σκιά του Σαγγιά ή Σαγιά (όπως αποκαλείται η νότια απόληξη του Ταϋγέτου), καθώς κρύβει στάσεις που αξίζουν την προσοχή σου.

Εδώ θα περιοριστούμε σε 7 από τις πλέον βασικές:

Αρεόπολη – Σεργιάνι στην πετρόχτιστη μάγισσα

Απλωμένη στους πρόποδες του Σαγγιά, η λιθόχτιστη Αρεόπολη ανήκει στα πιο γραφικά, ζωηρά και κοσμικά spots της Αποσκιερής Μάνης. Άγονος και πετρώδης ο ορεινός σχηματισμός, με το γυμνό θεόρατο όγκο του να υψώνεται στο βάθος του παραδοσιακού οικισμού, φτιάχνει το ιδανικό μπακγκράουντ στα μαγευτικά πυργόσπιτα και τους πέτρινους ξενώνες με τις λουλουδιασμένες αυλές που συνθέτουν το κυρίως «σκηνικό» μέσα στο οποίο κάνεις τις βόλτες σου.

Στον κεντρικό λιθόστρωτο πεζόδρομο ανάμεσα στα παλιά και νέα ταβερνάκια, τα cafe και τα στυλάτα μπαράκια συναντάς τον μητροπολιτικό Ναό των Ταξιαρχών, που σε καθηλώνει με το εντυπωσιακό πενταώροφο καμπαναριό του. Στην κεντρική πλατεία Αθανάτων στέκει το άγαλμα του οπλαρχηγού του 1821, Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη, για να μην ξεχνάς ότι βρίσκεσαι στην έδρα της ιστορικής οικογένειας, που ο μύθος θέλει να κατάγεται από μια νεράιδα.

Λιμένι – Το πολυσύχναστο, «ινσταγκραμικό» σποτ

Πέντε χιλιόμετρα από την Αρεόπολη βρίσκεται το Λιμένι, το πανέμορφο επίνειό της που η λέξη «γραφικό» δύσκολα το περιγράφει. Πέτρινα σπιτάκια χτισμένα κυριολεκτικά μερικά μέτρα πάνω από το κύμα, πολύχρωμες βαρκούλες που αιωρούνται σε γαλαζοπράσινα νερά-καθρέφτες, σκαλοπάτια που βουτάνε στη θάλασσα, café και ταβέρνες με φρέσκο ψάρι που ατενίζουν το λιμανάκι δημιουργούν το πλέον «καρτποσταλίστικο» —ή «ινσταγκραμικό», αν προτιμάς— και δικαίως χιλιοφωτογραφημένο ψαροχώρι.

      Σπήλαιο Διρού – Βαρκάδα σε έναν άλλο κόσμο

Εμπειρία που δεν πρέπει να χάσεις, ειδικά αν ταξιδεύεις με παιδιά. Το Σπήλαιο Βλυχάδα Διρού, από τα ωραιότερα σπήλαια της Ελλάδας, προσφέρει την πλέον μυστηριώδη βαρκάδα της ζωής σου, εκεί όπου η φύση για εκατοντάδες χρόνια σμιλεύει ένα θαύμα από σταλακτίτες και σταλαγμίτες, το πέρα από κάθε φαντασία. Το εισιτήριο για τα μικρά έως 5 ετών είναι δωρεάν.

   Μέζαπος – Στα λημέρια του μονόφθαλμου πειρατή

Γύρω από τον όρμο της χερσονήσου Τηγάνι απλώνεται το μικρό, ήσυχο ψαροχώρι. Τα γαλαζοπράσινα νερά του σιγοψιθυρίζουν θρύλους για τον κρυμμένο θησαυρό του ξακουστού Μανιάτη πειρατή Νικολού Σάσσαρη. Ο «Μονόφθαλμος», όπως τον αποκαλούσαν, καθώς είχε χάσει το ένα του μάτι σε κάποιο ρεσάλτο, έγραψε τη δική του ιστορία σε τούτα τα μέρη το 18^ο αιώνα. Σχεδόν μηδενική τουριστική ανάπτυξη, αν εξαιρέσει κανείς κάποια καταλύματα, μια-δυο βοτσαλωτές παραλιούλες τριγύρω, άγρια σπηλαιώδη βράχια και πεντακάθαρη θάλασσα περιμένουν τον σημερινό επισκέπτη του τόπου. 

  Γερολιμένας – Βουτιές πλάι στον Κάβο Γκρόσο

Χαράσσεται βαθιά στη μνήμη όποιου αντικρίσει τούτο το «γέρικο λιμάνι», ορμητήριο πειρατών, καταφύγιο και παλιό εμπορικό πόρτο. Επιβλητικός και μεγαλοπρεπής, ο Κάβο Γκρόσο, στέκει σαν μακρύ, βραχώδες «χέρι» για να φωλιάσει η βοτσαλωτή παραλία του Γερολιμένα με τη λευκή γυαλιστερή της πέτρα. Η παρουσία του κυριαρχεί απ’ τη μια πλευρά του κόλπου μαγνητίζοντας τα βλέμματα όσων απολαμβάνουν το φαγητό τους σε κάποιο από τα ταβερνάκια μπροστά στη θάλασσα. Απ’ την άλλη, ξενώνες, πύργοι-ξενοδοχεία και παλιά πέτρινα σπίτια ξετυλίγουν εικόνες ρετρό μεσογειακών καλοκαιριών στην κόψη των βράχων.

Βάθεια – Ένας σπάνιος φρουριακός οικισμός

Στα 10 χλμ από τον Γερολιμένα, στην κορυφή ενός λόφου, στέκει για εκατοντάδες χρόνια η πέτρινη Βάθεια. Ανεπτυγμένη κυρίως κατά το 18ο και 19ο αιώνα, με την εξαιρετική της θέση και τη φρουριακή της αρχιτεκτονική, υπήρξε σπουδαίο παρατηρητήριο απ’ το οποίο κάποτε οι κάτοικοι επόπτευαν απρόσκοπτα την απέραντη θάλασσα και τη στεριά. Αυτό για τον επισκέπτη του σήμερα σημαίνει θαυμάσια, πανοραμική θέα. Πανύψηλοι, ετοιμοπόλεμοι πύργοι, χτισμένοι ασφυκτικά κοντά ο ένας στον άλλον με μικροσκοπικά ανοίγματα —παράθυρα και ταυτόχρονα πολεμίστρες— συνθέτουν ένα μοναδικό δείγμα οχυρωματικού οικισμού, που μοιάζει να περιμένει ακόμη και σήμερα κάποια επίθεση.

Ακρωτήριο Ταίναρο – Περπατώντας ως εκεί που τελειώνει η στεριά

Το νοτιότερο σημείο της ηπειρωτικής Ελλάδας, όπου κατά τη μυθολογία βρισκόταν η πύλη του Άδη, είναι αγέρωχο, λιτό, συγκινητικά μοναχικό και με έναν έξοχο λιθόκτιστο φάρο στην άκρη του, ο οποίος κατασκευάστηκε από Γάλλους το 1882. Τον προσεγγίζεις μόνο με πεζοπορία μέσω μονοπατιού 2,2 χλμ που ξεκινάει από το χωριό Κοκκινόγεια. Η διαδρομή είναι σχετικά βατή, και το τοπίο δραματικά όμορφο: βράχια, άνεμος, ήλιος, θάλασσα και απόλυτη ησυχία.

Μανιάτικη κουζίνα – Η απλότητα στο μεγαλείο της

Δεν φεύγεις από τη Μάνη χωρίς να δοκιμάσεις:

• λαλάγγια (τηγανητές λωρίδες ζύμης)
• τσουχτή (μακαρονάδα με τηγανητό αυγό)
• σύγκλινο (είδος παστού χοιρινού κρέατος, εμβληματικός μεζές)
• λουκάνικα με πορτοκάλι (χαρακτηριστικά της Λακωνίας)
• τραβηχτές (πίτες του τηγανιού)
• λούπινα για μεζέ
• ανθό αλατιού (από τα βράχια της μανιάτικης ακτογραμμής) πάνω σε ζουμερή ντόπια ντομάτα