Αβοκάντο τοστ και οι γεύσεις της ελληνικής κουζίνας που ξεχάσαμε

Ένας Σεφ στοχάζεται με χιούμορ για το αβοκάντο τοστ, το εγώ στη μαγειρική και γιατί η αληθινή πολυτέλεια βρίσκεται στις ελληνικές συνταγές.

Συντάκτης: Μιχαήλ Ζάχαρης – R & D Chef

Αβοκάντο τοστ και το πέταγμα της πεταλούδας

Πάνε κάμποσα χρόνια τώρα πια, που ξεκίνησα το πρώτο γαστρονομικό μου ταξίδι.

Θυμάμαι σαν νεαρός και τότε αδύνατος μάγειρας τα πρώτα χρόνια που μπήκα στις κουζίνες. Ο συναρπαστικός αυτός χώρος της μαγειρικής και της γαστρονομίας, που ήταν πασπαλισμένος με αστερόσκονη, ευωδιές, χαβιάρι, κοκκινιστά, φουά γκρα...τερίνες και καθρέπτες. Τεχνικές, συνταγές, σεφ και μάστορες να υπάρχουν και να ξεφυτρώνουν από παντού, να έχουν άλλοι γνώση… άλλοι άποψη…και λίγοι… λέω λίγοι ικανοί και εμπνευστές και από τα δύο.

Άρχισα να αντιλαμβάνομαι σιγά σιγά τη σύγχυση, την ξενολατρεία και την πολλές φορές έλλειψη ισορροπίας μεταξύ εγωισμού, γνώσης, συνήθειας και εφησυχασμού μεταξύ των μαγείρων. Άλλοι από ανασφάλεια, άλλοι από ασφάλεια, άλλοι από γνώση και εμπειρία, μα πάνω από όλα γιατί όλοι ήθελαν να είναι αρεστοί στους ιδιοκτήτες πρωτίστως και δευτερευόντως στο κοινό, να υιοθετούν τάσεις και τεχνικές, αντιγραφές πιάτων, συνήθως αναποτελεσματικά από όλα τα μήκη και πλάτη της υδρογείου. Φυσικά πολλές φορές, υπέπεσε και η αφεντιά μου στο ατόπημα.

Θα αναφερθώ χαρακτηριστικά στο αβοκάντο τοστ που είναι ένα πιάτο παγκοσμίου φήμης, εφαρμογής και εκτέλεσης.

Έγινε μόδα, τάση, έγινε μαστ χαβ…μαστ τράϊ… έγινε σημείο επίδειξης και μέσο ανάδειξης, διότι η ύπαρξη του σε εστιατόρια, πρωινάδικα και μπραντσάδικα έφερνε αυτομάτως γκλαμουριά, λουξουριά και μία αίσθηση συγχρονισμού με το παγκόσμιο γαστρονομικό ρολόι, αφήνοντας πίσω και εκτός συναγωνισμού, ντόπια και παραδοσιακά προϊόντα και πιάτα από τις εκάστοτε χώρες που υιοθετήθηκε.

Στην Ελλάδα, για παράδειγμα, εκτόπισε γεύσεις και πιάτα όπως η στραπατσάδα, ο καβουρμάς, τις υπέροχες πίτες μας και πολλά πολλά άλλα.

Προσωπικά, είμαι υπέρμαχος υποστηρικτής της εξέλιξης, της εναλλαγής και της φιούζιον, μου αρέσει να συνδυάζω γεύσεις, υλικά και τεχνικές από όσες κουζίνες μπορώ να γνωρίζω, παρόλα ταύτα, θα έπρεπε να σκύψουμε περισσότερο επάνω από τις ελληνικές συνταγές, να τις καταγράψουμε, να τις κατανοήσουμε, λαμβάνοντας υπόψη σοβαρά την εντοπιότητα και τον γαστρονομικό μας πλούτο.